Γεώργιος Αρβανίτης: Η άγνωστη ιστορία ενός πολεμιστή.

Σήμερα θα ασχοληθούμε με την ιστορία του Ανθυπολοχαγού Γεώργιου Αρβανίτη.

Ομολογώ ότι παρόλο που έχω στην κατοχή μου μια αρκετά μεγάλη συλλογή με βιβλία γύρω απ'την αντίσταση και τον εμφύλιο, δεν είχα ποτέ συναντήσει αυτό το όνομα μέχρι την περασμένη Κυριακή.

Σε μια απ'τις τακτικές μου πρωινές βόλτες στο Μοναστηράκι, εντόπισα μέσα σε μια λερωμένη σακούλα supermarket, ένα μάτσο τσαλακωμένα χαρτιά, πεταμένα πάνω στο σεντόνι ενός ρακοσυλλέκτη μικροπωλητή.

Για ένα ευτελές ποσό, αυτή η σακούλα ήρθε στην κατοχή μου και δύσκολα μπορώ να περιγράψω τα συναισθήματά μου όταν κατάλαβα πως είχα στα χέρια μου το ιστορικό της δράσης ενός ανθρώπου που πολέμησε στην πρώτη γραμμή για 9 συνεχόμενα χρόνια. 

Μετά από μελέτη του υλικού αποφάσισα να δημοσιεύσω τα ντοκουμέντα αυτά και να προσπαθήσω όσο γίνεται με βάση αυτά τα έγγραφα να καταγράψω την ιστορία αυτού του ανθρώπου.

Σημαντική σημείωση: Ο εμφύλιος πόλεμος εξακολουθεί να διχάζει και να εξάπτει.
Σε αυτή την ανάρτηση ΔΕΝ θα προβώ σε καμία αξιολόγηση της δράσης του Γ. Αρβανίτη.
Θα αναφερθώ μόνο σε γεγονότα και τεκμήρια. 

Ο Γεώργιος Αρβανίτης γεννήθηκε το 1924 στον Βάλτο Αιτωλοακαρνανίας. Η μητέρα του λεγόταν Μαρία το γένος Π. Κολοβού. Ο πατέρας του, Δημήτριος Αρβανίτης του Γεωργίου γεννήθηκε κι αυτός στο Βάλτο το 1887 και ήταν χωροφύλακας. Στο αντίγραφο φύλλου μητρώου που σώζεται στο αρχείο διαπιστώνει κανείς ότι ο Δημήτριος Αρβανίτης κατετάγη σε ηλικία 21 ετών στο πεζικό και ακολούθησε μια πορεία 29 ετών στο σώμα της χωροφυλακής, οπότε και αποστρατεύτηκε λόγω ηλικίας με τον βαθμό του μοιράρχου.

Ο Δημήτριος Αρβανίτης είχε τρεις υιούς,  τον Γιώργο τον Κώστα και τον Χρήστο. Οι δύο πρώτοι πολέμησαν μαζί στον ΕΔΕΣ και συμμετείχαν στην μάχη του Γοργοποτάμου. Όσον αφορά τον 3ο, γνωρίζουμε μόνο ότι γεννήθηκε το 1935 και εν έτει 1952 οπότε και εκδόθηκε το πιστοποιητικό εγγυτέρων συγγενών του Γεωργίου Αρβανίτη, ήταν ακόμη εν ζωή.

Ο Γεώργιος Αρβανίτης σε ηλικία 18 ετών, κατετάγη στα Ε.Ο.Ε.Α. του Ζέρβα. Η παρακάτω έκθεση με την υπογραφή του Ζέρβα πιστοποιεί ότι συμμετείχε στην επιχείρηση του Γοργοποτάμου και έφτασε στον βαθμό του έφεδρου ανθυπολοχαγού.

Το επόμενο τεκμήριο μας φέρνει στον Αύγουστο του 1947 οπότε ο Αρβανίτης υπηρετεί στην Διλοχία Λ.Ο.Κ. του Γαλάνη.  Πρόκειται για την προαγωγή του από Λοχία σε Επιλοχία.

Η ιστορία της Διλοχίας Γαλάνη είναι εξαιρετικά ενδιαφέρουσα, πρόκειται για μια απ'τις πρώτες προσπάθειες συγκρότησης ομάδας "κομμάντο" στα χρονικά του Ε.Σ. Ο Γαλάνης έμεινε στην ιστορία ως ο "Σφαγέας της Πρέβεζας" μετά τον άγριο βασανισμό και σφαγή των μαθητών-ΕΠΟΝιτών στην Παργινόσκαλα, όσο ακόμα δρούσε στον ΕΔΕΣ. Ο Γαλάνης συγκρότησε τη διλοχία του στα τέλη του 1946-αρχές 1947, διαλέγοντας παλιούς συντρόφους του απ'τον ΕΔΕΣ, συνεπώς δεν είναι εντελώς απίθανο ο Αρβανίτης να έλαβε μέρος στα "Δεκεμβριανά" της Πρέβεζας. Μια σύντομη αλλά περιεκτική αναδρομή στη δράση του ΛΟΚ Γαλάνη θα βρείτε και εδώ: http://emfilios.blogspot.com/2012/09/blog-post_10.html?m=1#_ftn4

                                               

Το επόμενο τεκμήριο είναι μια χειρόγραφη συλλυπητήρια επιστολή προς τον Γ. Αρβανίτη για τον θάνατο του αδερφού του Κώστα. Στην επιστολή αυτή αναφέρεται ότι ο Κώστας Αρβανίτης έπεσε κοντά στην Λαμία κατά τη διάρκεια του εμφυλίου ενώ ο συντάκτης αναφέρει πως και ο πατέρας τους, Δημήτριος Αρβανίτης, έπεσε επίσης μαχόμενος. 

Μετά τον θάνατο του αδερφού του, ο Αρβανίτης γράφτηκε σε ιδιωτικό νυχτερινό γυμνάσιο για να πάρει το απολυτήριό του, σε ηλικία 24 ετών.

                               

Το επόμενο τεκμήριο είναι η πρόταση για την μονιμοποίηση του Αρβανίτη με το βαθμό του Ανθυπολοχαγού. Το πρώτο προσόν που αναφέρει ο διοικητής του είναι ότι "τυγχάνει άκρως Εθνικιστής".

Ο Αρβανίτης πράγματι μονιμοποιήθηκε. Συνέχισε να έχει επικοινωνία με τον Ζέρβα όπως φαίνεται στην παρακάτω επιστολή. Ο λόγος του Ζέρβα είναι πράγματι πολύ θερμός και προσωπικός, φαίνεται πως οι δυο παλιοί συμπολεμιστές παρά την διαφορά ηλικίας είχαν αναπτύξει πολύ θερμή σχέση. Το για ποιό λόγο ο Αρβανίτης ανησυχούσε μήπως τυχόν ο Ζέρβας παρεξηγήσει τη μητέρα του, είναι κάτι αξιοπερίεργο αλλά δυστυχώς δεν θα μάθουμε ποτέ την απάντηση.

Τον Ιούλιο του 1950 έχουμε άλλο ένα τεκμήριο, αυτό της εύφημης μνείας για τον Αρβανίτη, ένα σχεδόν χρόνο μετά το τέλος του εμφυλίου.

Λίγες εβδομάδες μετά την εύφημο μνεία, ο Αρβανίτης ζήτησε να συμμετάσχει στο Εκστρατευτικό σώμα Κορέας. Στο αρχείο σώζεται η ιδιόχειρη επιστολή του, η οποία επεστράφη γιατί στις 20/9/50 δεν είχε αρχίσει καν η συγκρότηση του σώματος και η επιλογή των στελεχών.

Τα τελευταία χρονολογικά τεκμήρια είναι η Βεβαίωση Θανάτου και η Δήλωση Τάφου του Γ. Αρβανίτη. Έπεσε μαχόμενος στις 3 Απριλίου 1951 στο ύψωμα 655, 80 περίπου χλμ βόρεια της Σεούλ. Τάφηκε στο συμμαχικό νεκροταφείο της Πουσάν.

Στο βιβλίο του ΓΕΣ για το Εκ.Σ.Κ. γίνεται η λακωνική αναφορά στο θάνατό του όπως βλέπετε παρακάτω:

Τα Χριστούγεννα του 1951 η οικογένειά του έλαβε ένα βοήθημα 100$ από έρανο των παλιών συμπολεμιστών του.

Κάπου εδώ τελειώνει αυτή η αναδρομή στα δύσκολα χρόνια της κατοχής, του εμφυλίου και της Κορέας μέσα από την δράση του Γ. Αρβανίτη. Πολλοί θα δουν στο πρόσωπό του έναν αφανή ήρωα, έναν άγνωστο στρατιώτη που έδωσε τα πάντα για την πατρίδα. Άλλοι θα δουν έναν στυγνό αντικομμουνιστή δολοφόνο που έφτασε ως και την Κορέα λόγω του μένους του.
Εγώ βλέπω εναν 27χρονο που μετά από χρόνια αιματοχυσίας και σπαραγμού έσβησε μόνος στην άλλη άκρη του κόσμου, μια μάνα που έκλαψε δυο γιους και τον άντρα της και μια κληρονομιά που τελικά κατέληξε στα σκουπίδια. Η ιστορία είναι τραγική (και διδακτική) απ'όποια πλευρά κι αν την δεις.
Αν κάποιος θέλει τα αρχεία σε υψηλή ανάλυση για το αρχείο του, στείλτε μου παρακαλώ ενα mail.

Αν κάποιος γνωρίζει περισσότερα για τον Γιώργο Αρβανίτη, παρακαλώ επικοινωνήστε μαζί μου για να τα προσθέσω σε αυτό το blog.